Blog

     Luns 16 de marzo de 2015 – 20:30 h

Case a entrada de Pontevea, deixando atrás a Ramallosa, está o café A Senra, onde hoxe contan Magda Labarga ás 20:30, e Celso F. Sanmartín ás 22:00.

Magda fala un pouco con algunhas persoas que coñece, mentres se espera á chegada dos espectadores. Case vinte minutos máis tarde da hora de comezo, vai ao escenario a prepararse. Cinco minutos despois está xa en pe, presentándose como canaria afincada en Madrid, para explicar o seu peculiar acento.

A Magda gústalle falar con extraños, e así no lo fai saber, sorrinte. De feito asegura que ela ten unha extraña loira no seu interior, namorada de Luis Tosar.

Comeza o seu primeiro conto, un conto onde a felicidade, as veces, conséguese do xeito máis insospeitado, grazas a unha curiosa e afrodisíaca néboa.

Labarga introdúcenos no seu mundo a través de xestos suaves, descripcións detalladas de cada elemento co que se relacionan as personaxes, dos xiros da súa voz. Mundos de elementos máxicos, obxectos e personaxes, que se moven con fluidez a través da intensidade que esta narradora é capaz de crear.

O público, ainda que escaso, está totalmente entregado a súa palabra. Incluidos os traballadores do local. Cun forte aplauso Magda despídese para dar paso a seguinte sesión, a de Celso F. Sanmartín.

Se non puidestes achegarvos ata Pontevea, ainda estades a tempo de gozar desta contadora, xa que estará contando as súas historias o xoves 19 en Zona C dentro da xornada de peche desta III edición do Festival Internacional de Narración Oral Atlántica

Foto: Mino Andrade e Amparo Portabales – Texto: Ana Ponte

Máis fotos 

Domingo 15 de marzo de 2015 – 21.30 h

Domingo 15 de marzo de 2015 – 19:00 h

Ó redor de cincuenta persoas reúnense en plena tarde de domingo na sala da Zona C, ubicada a carón do Museo do Pobo Galego. Pese a estar un pouco enfermo (estivo no hospital pola mañá), o narrador xaponés Yoshi Hioki, non falta á cita.

Fai a súa entrada ataviado cun ‘kimono’ claro con filigranas escuras na parte superior e un ‘hakama’ azul marino que substitúe os pantalóns occidentais.

Ó subir ó escenario, a madeira dos seus ‘getá’, calzado tradicional xaponés, sóa contra o estaribel chamando a atención dos espectadores. Entón, o narrador afincado hai vinte anos en Barcelona, deixa con coidado o calzado  nunha esquina.

No medio do escenario agarda estendido un pano, un ‘furosiki’, sobre o que o contacontos queda de pé ante o público.

Comeza a sesión seguindo unha cerimonia que repite entre cada unha das historias que conforman a súa contada:

Dunha pequena caixa de madeira Yoshi saca un papeliño. Le o seu contido e comeza cantar paseniño un poema da escritora Akiko Yosano, pioneira do feminismo no seu país natal. Só despois inicia o conto.

As historias de Yoshi Hioki van dende as fábulas de dragóns cuxos amores provocan o nacemento da terra que hoxe coñecemos como Xapón… ata a historia de desamor dun mozo rico e fermoso rexeitado pola ‘orián’ máis bela do seu tempo.

Trátase de narracións enmarcadas entre os séculos X e XII, que mesturan feitos fantasiosos cunha forte carga sexual.

Aínda que durante o primeiro conto, o kimono de Hioki vese empapado en suor e trémenlle as mans, seguramente debido á enfermidade, o narrador nipón encara a sesión obviando eses feitos.

Historia a historia, relata con miradas pícaras, baixa o volume da súa voz para logo explotar en berros inesperados, alterna o ton grave cos ‘falsetes’… Domina moi ben os tempos e leva ó publico por onde quere; consegue atención absoluta nas súas pausas dramáticas, para acto seguido facer que o público se esmendrelle.

Ó longo dos seus relatos, Hioki engade multitude de aclaracións referentes ó Xapón antigo: Explica ós espectadores en que consisten realmente as geishas a miudo confundidas polos occidentais con prostitutas: que as ‘orián’ eran as verdadeiras prostitutas naquela época; que Yoshiba era o coñecido ‘barrio rojo’, que hai mil anos, antes do Xapón feudal, as mulleres decidían con quen casaban… e unha longa lista de detalles que introduce ós espectadores naquela época.

Yoshi sinala as similitudes que el atopa entre Xapón e Galicia ó ser ambalas dúas, terras de costa. Simulando inocencia, interpela ó público tentando descubrir cantos parecidos hai ou non hai entre os homes xaponeses e os galegos; gargalladas das presentes como resposta e cara de circustancias entre os asistentes masculinos.

Segundo avanza a ‘contada’, ademais de executar varios bailes tradicionais acompañado por un abano, Yoshi da unha pequena clase de wakas, os poemas que canta entre cada conto. Primeiro traduce ó castelán as frases, belas pero bastante crípticas. Ante a estupefacción do público, o contacontos ‘descifra’ o seu significado simbólico en linguaxe da rúa. Resultado? Novas gargalladas ó descubrir os espectadores que, como non, os poemas van envoltos nun prosaico cariz sexual.

Ó remate da sesión Yoshi Hioki fai un rápido resumo á procedencia dos contos narrados, algúns obra del, outros tradicionais e aproveita para agradecer ós espectadores a súa participación:

“El mérito es suyo. Por mucho que yo me esfuerce, si ustedes no ponen la imaginación… esto no funciona”.

   Foto: Mino Andrade e Amparo Portabales – Texto: Marcos Estebo

Sábado 14 de marzo de 2015 – 12:00

Ás doce menos dez da mañá, a entrada da Biblioteca ‘Anxel Casal’ ten xa uns quince visitantes. Pode que sexan pequenos de estatura mais teñen un obxectivo moi concreto: Acudir á sesión de contos infantís que chega dende Vigo a Santiago.

Quince minutos despois, os nenos e nenas están acomodados en primeira fila sobre colchonetas de cores e os seus pais e nais ocupan as cadeiras do Salón de Actos da biblioteca.

Paula Carballeira, unha das impulsoras do CIOV, explicálle ós cativos que os seguintes narradores veñen de Vigo, o cal da lugar a intervención espontánea de varios pequechos; “¡Mi abuelo es de Vigo!”.

A continuación Carballeira fai un xogo no que pide a interactuación de fillos e pais, erguendo os brazos e repetindo o que di ela.

Dende unha banda do sala chega cantando Mani Braga, que capta rapidamente a atención dos pequerrechos. Ilustra o seu conto da Fraga da Barcia con voces individuais por cada un dos personaxes (ton grave na do carballo, acento británico na do eucalipto…) Os nenos interropen varias veces e Mani atende as súas preguntas tentando non perder o fío do conto.

A moralexa da súa historia, ‘sacrificarse todos un pouco para non ter que prescindir de ninguén’, arranca os aplausos de pais e nais. Mentres algúns nenos discuten o final do conto. Teñen as súas propias opinión ó respecto de como debería rematar a historia.

O seguinte conto ven da man de Delmiro Sieiro, que narra as aventuras e desventuras de “Pinturiño”, un lapis que pasa de dono en dono ata rematar case consumido pero satisfeito por poder influir na vida das persoas. Delmiro introduce pequenas referencias para conectar tamén cos proxenitores.

Con todo, os cativos forman un público difícil de manter a atención; a idade media ronda os catro anos e por momentos falan das súas cousas, agatuñan polas colchonetas… Mentres, ó longo da contada seguen chegando algúns pais e nais cos seus fillos.

É a derradeira contadora, Fátima Iglesia, quen gaña claramente a atención dos pequerrechos. Fala con moita vitalidade, móvese por todo o escenario, muda as voces e a súa propia altura corpo segundo intervén cada personaxe.

Seguramente o seu conto sobre dous ratiños, un moi alto e outro moi baixo, sexa o que máis se adapta á idade dos nenos e nenas presentes.

Pecha a sesión a outra mestra do CIOV, Ana Carreira, explicándolle ós nenos en clave infantil como se creou o Centro de Interpretación da Oralidade de Vigo.

Como corresponde ó remate dun espectáculo, os artistas saen a saudar e así, acompañados polas súas mestras, Mani, Delmiro e Fátima reciben sorrintes o aplauso do público, formado nesta ocasión por pequenos e grandes.

Foto: Soledad Felloza – Texto: Marcos Estebo

Sábado 14 de marzo de 2015 – 12:00

O Festival Atlántica, adoita facer sesións onde os contadores e contadoras narran historias a nenas/os en asociacións e escolas. Este sábado é no Centro Sociocultural de Santa Marta, nunha das sala na que os pequechos/as poden disfrutar dun espazo lúdico e de lectura.

O contador desta mañá, Yoshi Hioki, achégase a dúas cadeiras altas, unha para se sentar e outra para ter enriba unha serie de materiais que o contador colocou antes de irse cambiar cun traxe tradicional xaponés de traballo. A madeira dos seus geta (calzado tradicional xaponés) soa no chan ao volver.

Un pano vermello ondea na súa cadeira destacando sobre o gris do pantalón. O pano fascina tanto a unha das meniñas, que durante toda a sesión, tenta tocalo cando Yoshi pasa ao seu carón.

O primeiro que nos ensina é a dicir bos días en xaponés e a posición do saúdo de homes e mulleres, as súas diferencias e o motivo das mesmas. Os homes representan ao bambú e as mulleres á armonía.

Cantando en tres idiomas, xaponés, castelán e galego, o xogo de pedra, papel e tesoiras, consegue que tanto nenas/os como adultas/os fagan xestos cas mans e creen un caracol, unha bolboreta… ata un helicóptero. E con cada unha destas creacións, comeza e remata os contos.

Seguramente un dos contos, pero non o único, onde o narrador métese a todo o mundo no peto, é ao sacar unha frauta ca que nos leva a ver a través dun bosque ata unha cova terrorífica.

Ao acabar, un novo saúdo ao estilo xaponés no que todas/os fomos partícipes.

Un forte aplauso, sorrisos nos beizos, felicitacións ao narrador por parte de grandes e pequenas/os, satisfacción iluminando o rostro do propio Yoshi. Ese é o broche final a sesión no Centro Sociocultural de Santa Marta.

Foto: Soledad Felloza – Texto: Ana Ponte

Venres 13 de marzo de 2015 – 21:00 h

Na pantalla do Teatro Principal unha imaxe representativa do Festival Atlántica. A xente entra buscando o seu asento nun patio de butacas que se enche, nas mans un tríptico onde se informan dos próximos espectáculos. Oense comentarios sobre o venres 13 e o desexo de pasar un bo rato escoitando historias que lles poñan a pel de pita.

Apáganse as luces de sala.

Cunhas zocas encarnadas da artesana Elena Ferro e un vestido de encaixe negro semitransparente, véndoselle as pernas e a roupa interior, aparece Soledad Felloza, directora de ‘Atlántica’, que presentará a todos os narradores e narradoras.

Facendo bromas ca imposibilidade de patrocinios do festival fai referencia a que éstes preferiron a Cristina Pedroche en vez de a ela, “unha estupenda talla 42” da cal amósase orgullosa.

O vestido realmente ten o forro amarrado á cintura. Soledad trata de baixalo para restar tanta transparencia e ante a falta éxito, un presto Avelino González salta dende o patio de butacas para axudarlle. Así comeza a ‘Noite Negra’.

Paula Carballeira é a primeira en contar preparándonos para que nos asustemos e situándonos nunha “noite negra, como escura a alma dun político”. O conto de Carballeira é unha historia de fantasmas recuperada das páxinas dun libro, como adoita facer esta contadora. Deixa ao público cunha sensación agridoce e preparado para a seguinte contadora.

Clara Haddad, narradora brasileira e afincada en Portugal, fala da picardía dun personaxe que por vivir máis enganou á morte, ao demo e a esposa do mesmo. Xesticula con todo o corpo e cambia a voz, vai creando as distintas personaxes, ilustrando a historia dunha forma dinámica e teatral.

Guti trae dende Zamora a un neno tan boiño que a súa familia pensa que é entre o clero onde debe estar. Sentado nunha cadeira que trae el mesmo, agarimando os seus xeonllos, exprésase cadencioso, pausado, e con acento leonés. Utiliza palabras tanto en castelán como en galego, por vivir nunha zona fronteiriza. Mais o remate pouco tivo de relaxado, facendo escachar ao público cunha sentencia inesperada.

No conto que Sofía Maul nos trae da Illa de Madeira, hai un rapaz que non atura a desorde da súa familia e quere desfacerse deles. Describindo o seu plan Sofía divirte ao público, sobre todo aos espectadores desexosos de escoitar e afacer a orella ao portugués.

Yoshi Hioki entra ao escenario cun traxe tradicional xaponés impactando e captando o interés do patio de butacas. Emprega o castelán, pero emprega tamén expresións no seu idioma natal. Con moito humor e dozura conta unha desgraciada historia dunha muller moi fertil cun marido moi pobre que non quere ter que manter ningún dos seus fillos. Ao provocar as gargalladas do público, reproba o seu riso, suscitándoo ainda máis.

Avelino González, como bo vigués, narra a orixe de Vigo sobre unha cidade asulagada por unha maldición, cando unha muller foi asasinada e ninguén do pobo fixo nada. E remata cunha historia familiar coa que emociona ao público, a historia do seu tío Ernesto e o medo, esta vez basada na vida mesma.

Pecha a sesión a anfitriona da gala, Soledad Felloza, que nos narra unha historia que escoitou tanto aquí en Galicia como dos beizos da súa avoa en Uruguai. Un conto estremecedor co que a anciá enviábaa durmir: “Venga, para cama!”.

Satisfeitas e algo arrepiadas, despois de escoitar os contos desta ‘Noite Negra’ as espectadoras e espectadores saen do Teatro Principal, esperando poder durmir esta noite… ou non.

Fotos: Mino Andrade e Amparo Portabales – Texto: Ana Ponte

Xoves 12 de marzo de 2015 – 22:00 h

En canto remata a función do narrador zamorano ‘Guti’, ábrense de novo as portas do pub Dado-Dadá e comeza entrar xente que leva un rato agardando na rúa Alfredo Brañas.

Contrasta a pouca asistencia da sesión de contos anterior coa de agora. A xente inunda o local. Descoñecidos comparten mesas ata encher cada esquina. As banquetas voan escudriñando o chan ata atopar un rincón no que plantar un bo posto de vixía. En poucos minutos case cen persoas agardan expectantes a sesión de Quico Cadaval, o dramaturgo, director e narrador ribeirense. Resulta evidente que contar con el na apertura do Festival Atlántica é un acerto.

Aínda que a franxa de idade do público vai dende estudiantes universitarios ata veteranos de longo percorrido no eido cultural, nas primeiras filas vese unha especial abundancia de espectadores a piques de despedirse da treintena.

Soledad Felloza, directora do festival e narradora que compartiu moitas contadas coa estrela da noite, introduce a Cadaval. Non desaproveita para agradecer con ironía á ‘asociación do silencio da zona vella de Santiago’, pola súa colaboración para levar a cabo Atlántica.

Tras un pouco de brincadeira entre o de Ribeira e a negra, como lle gusta chamarlle el aínda que só sexa para poder sentenciar divertido que “iso nin é negra nin é nada”, comeza a sesión de contos titulada “Os Inocentes”.

As historias que desgrana Quico ó longo de dúas horas, teñen en común a inocencia dos seus protagonistas e como esta lévalles ata situacións e lugares insospeitados.

Nun primeiro tramo da contada as peripecias de personaxes públicos como o ex-Vicepresidente da Xunta Anxo Quintana, o presidente do ‘Compos’ José Mª Caneda ou o escritor Marcial Suárez, arrancan gargalladas ó publico.

Tras uns vinte minutos de risos case ininterrompidos, Cadaval comeza a introducir os personaxes que padecendo de inocencia, sexan quizais, quen máis poden sufrir neste mundo; os inocentes na guerra. Concretamente a guerra civil española.

A historia de Marquiños “o terriñas”, mete de cheo o público nas miserias do conflicto. A xente acépta ben o cambio de ton. De súpeto o contador cambia de historia e narra o peculiar suceso dun pastor do Incio que quedou a agardar a chegada dos falanxistas de Monforte, “…pois el nunca vira un falangista!”.

Ó longo da contada, Cadaval deixa historias en suspenso para comezar outras; coma se plantase unha árbore da que medran ramas e destas xurdisen outras máis pequenas… para acabar volvendo ás ramas principais, ás historias iniciais.

Segundo avanza a sesión o ribeirense pasa a narrar dende o persoal, e conta as historias da taberna da súa nai e mailas do grupo de amigos do seu pai. Isto dalle a oportunidade de reivindicar a figura do ‘parvo’ en todo grupo de amigos… ou nacións. betfair site down E salta brevemente a unha historia da antiga Grecia.

Con todo será entre os amigos do seu pai onde se agocha o gran protagonista final da súa contada; Manolo “o chabolista”. De novo o público vese mergullado no surrealismo da guerra civil, ata dar cos presos da Illa de San Simón.

A xente ri a cachón e parecen confirmar que é compatible facer humor e denuncia histórica ó mesmo tempo.

Unha vez remata a súa última historia e tras unha marea de aplausos, nun xesto de xenerosidade Cadaval sinala ó público que non veu a sesión anterior, que é unha pena que marchen sen escoitar o narrador zamorano e pide a ‘Guti’, sentado entre o público, que suba ó escenario a contar.

O contador de Sejas de Aliste, tal vez sorprendido pola petición de Quico, sube lentamente e arranca coa historia de Anita, unha vella que sentíndose morrer decide amortallarse ela mesma para non dar traballo a ninguén. Pese o humor negro do conto e saír a contar tras un tornado como Cadaval, ‘Guti’ acaba facendo rir á xente de boa gana e apañando outra ovación.

O de Ribeira agradece ós espectadores a súa asistencia e invita a consultar o programa das sesións de contadas para os seguintes sete días. Queda inaugurado o Festival Atlántica.

   Foto: Mino Andrade – Texto: Marcos Estebo

Xoves 12 de marzo  de 2015 – 20:30 h

Debe haber ganas de contos e de historias. Dez minutos antes da hora de inicio do espectáculo, a xente está xa a mercar entradas e ocupar cadeiras no pub Dado-Dadá, unha das novas sedes do Festival Atlántica este 2015.

Entre o público hai bastantes asiduos ó festival e algún dos contadores que participarán nel estes días, como Avelino González, que non perde a ocasión para escoitar as historias de José Luis Gutiérrez ‘Guti’.

Cousa lóxica, pois segundo conta na súa introducción Soledad Felloza, directora do festival, foron os propios Avelino e Quico Cadaval (contará xusto despois), quen lle estiveron “vendendo” a este narrador zamorano ata que o trouxo a ‘Atlántica’.

‘Guti’, ataviado con vaqueiros, camisa de cadros e barba, inicia a súa contada arremagándose paseniño e cun ritmo pausado, seguramente o propio dos vellos e vellas que lle contaron as historias que comparte agora co público compostelán. Historias que sucederon realmente e nas que os anciáns que llas transmitiron, participaron nelas ou coñeceron os seus protagonistas:

Un ferreiro que se converte en cura tras substituír un seminarista no seu último exame; Un marido amolado con que a súa muller vaia confesarse a diario; Unha esposa visitada polo cura, polo sacristán máis polo alcalde…

Nestas historias recollidas en aldeas de Zamora, Salamanca e León, que mesmo cruzan a raia e visitan Portugal, repítense dúas constantes; A picardía sexual e a sátira contra as figuras eclesiásticas.

Se no seu primeiro conto ‘Guti’ vaille tomando o pulso a un público aínda frío, xa na súa segunda historia meteos no peto. Segundo avanzan os contos, os risos e o bo rollo que se instala no Dado-Dadá, semellan verificar unha idea: Podemos ser todos moi modernos e modernas, pero as vellas historias de mulleres que enganan ó marido, sacerdotes que durmen a diario coa ama e maridos que sortean a cornamenta (ou acéptana con filosofía)… seguen a funcionar tan ben coma sempre.

‘Guti’ ilustra as historias da súa terra coas ferramentas que máis a man pode ter un narrador oral: Imita as voces dos protagonistas; peta cos pés no chan cando chaman as portas; canta as coplas argalleiras coas que se retrucan entre eles os participantes destes enredos… e mesmo baila cando o conto recala no campo da festa.

A súa sesión de contos remata con grandes aplausos por parte dos asistentes.

Quizais o único ‘pero’ desta función sexa precisamente, que se ben o público pasao en grande, a asistencia a esta sesión é comedida, rondando a veintena de espectadores.

A cousa muda na sesión que da comezo acto seguido a cargo de Quico Cadaval, na que ‘Guti’ tamén estará presente entre o público e na que acabará por ter un inesperado papel.

Foto: Mino Andrade – Texto: Marcos Estebo

CONTOS POLA ZONA VELLA DE COMPOSTELA

18:30 h­ Dende a Igrexa de San Fiz

Diante  da Igrexa  de  San  Fiz,  nunha  terraza,  varios  dos  contadores  e  contadoras  toman  un  café mentres  chega  a  xente.  Un  dos  voluntarios,  Alex  Braganha,  vai  colocando  “gomets”  azuis aos participantes que van chegando para escoitar a Quico Cadaval.

Un nutrido grupo comeza a congregarse diante da igrexa de San Fiz. Ao fin Quico, cunha camisa vermella a cadros e o pelo alborotado, ponse diante da igrexa a falar sobre como a igrexa de San Fiz é considerada o primeiro templo de Compostela e de como alí, o ermitán Paio ve as primeiras lumínidas que indicaban o lugar exacto do sepulcro do Apóstolo. Dende a chegada dos casteláns, Paio era considerado un parvo.

Quico propón cambiar de situación e dirixímonos á praza de Mazarelos.  Movémonos e os coches e motos protestan ca bucina ante a indiferenza inicial do grupo. Movémonos paseniño, sen presa, polas rúas graníticas de Compostela. Na praza uns nenos  e nenas xogan  co patín  e a pelota. Os estudantes da facultade de filosofía mirannos de esquello. Dunha terraza próxima chega o ruído da xente faladeira. Un par de estudantes cun bocadillo na man, achéganse curiosos a poñer a orella.

Os ruídos da  cidade molestan  a  escoita, pero fai que o grupo se xunte máis  e poñan toda a súa atención a cada palabra que Quico di. Alí, ao lado do “símbolo do feixismo que xa se falará outro ano”, fala de Francisco Xavier, o considerado o apóstolo da India, que viaxara ata Xapón onde era considerado atractivo pola súa xente e onde evanxelizou durante máis de dous anos.

Ata os santos te apalpan a perna

Francisco Xavier a Ignacio de Loyola

Quico chama a Yoshihira Hioki, residente en Barcelona, para falar algo máis de Francisco Xavier, e de por que fracasou a evanxelización en Xapón. A xente espera e escoita as respostas de Quico, de como o medo ao colonialismo foi o motivo principal do fin da evanxelización e como son os cristiáns os que levaron ó tabaco ao Xapón.

Volvemos a cambiar de lugar, esta vez diante da Igrexa de María Salomé (Rúa Nova), a peixeira, onde Quico nos describe  como falan algunhas peixeiras na praza:

Que está a cheirar aí? Que está a cheirar aí? Cheiráronlle a cona para casar?
Deixe de apalpar o lirio… ou pensa que é unha pirola?

A xente segue acercándose e sorrí con algunhas das historias que consegue escoitar dendo o fondo, sen molestar, aínda que algúns comentan:

–  Está hablando en gallego
–  Pues vámonos.

Quico conta que en San Andrés de Teixido non se pode matar aos réptiles e asegura que non vai ir de vivo para poder ir de morto.

–   Bravo – berra un cativo, que apenas comezou a camiñar.

Seguimos  camiñando pola rúa Nova  cara  a  catedral. Parece que os cans póñense nerviosos  e as gaivotas berran mentres voan polos tellados da zona vella. Camiñamos pola Conga e chegamos ata San  Paio,  o  lado  do  pub  Modus  Vivendi.  Alí  Quico  falou  do  baixo  relevo  da burra de  Belén, aclarando que é a da fuxida de Exipto e non a do portal, porque pódese ver ao neno en brazos de María.

Lembrándonos a data na que estamos, Quico berra:

Viva San Patricio!!
Viva!!

Volvemos camiñar ata a Travesa de San Paio de Antealtares ata o Preguntoiro. Quico vai falando con Avelino González, ó que se escoita rir dende calquera punto do grupo. Xa en Cervantes imos
cara a Ruela de Xerusalém, diante da oliveira.

Por fin  algo  de silencio parece  acompañarnos,  é un lugar tranquilo  onde os ruídos da xente,  do tráfico,  dos  cans,  desaparece.  Podemos  escoitar mellor  a  voz  de  Quico,  que se  apoia  na  árbores mentres tocan a cuartos, son case as 20 h, o tempo pasou voando, entre lendas de “mans de santos que cheiran a rosas e lirios e que saen da súa furna para firmar no papel dun Papa sorprendido”.

Unha última parada, entre a Algalia de Arriba e a Algalia de Abaixo, a zona xudía da parte vella de Compostela, vixiad@s por un pallaso pintado en vermello na parede dunha das casas. Alí fala de
como o mosteiro de San Lourenzo ten forma de grella en honra o santo que leva o seu nome, santo que cando o estaban a torturar sobre unha grella e segundo a lenda dixo: Dádeme a volta, que por
este  lado xa estou  feito!!  Conta  como moitas  cidades  deben  a súa existencia  polos  corpos  dos santos que foron transportados  e vendidos por anacos,  algúns  ata teñen dúas ou tres cabezas  en distintas igrexas, capelas ou catedrais do mundo, incluso houbo un emir que vendía cada catro anos a cabeza dun santo.

Cun obrigadísimo,  Quico remata  esta ruta  por  algúns  dos recunchos  de Compostela,  ca  luz  do anoitecer  e o laranxa da lámpada dun farol  colocado no seu momento para  eliminar  as sombras
dunha calexa sen saída. A xente aplaude con ganas e vai saíndo cun sorriso e falando sobre o que van  lembrando  e  do  que se  contou.  Algúns  e  algunhas  irán  a  tomar  algo  e  para  casa, mentres outr@s continuarán a xornada nalgún dos espectáculos que ofrece a cidade.